ماه جبین
«آقا! چرا دست و صورتتان کبود شده؟!»
و او تلاش کرده بود که صورت را با دستهایش بپوشاند و از چنگال نگاه پسرک بگریزد: «نمی¬دانم، نمی¬دانم.» و پسرک چند قدم به دنبال او دویده بود: «ولی کبودی آن درست مثل کبودی صورت ماه¬جبین شده است.» و این کلام، مرد را آتش زده بود، روی برگردانده بود و پرسیده بود: «ماه¬جبین را تو از کجا می¬شناسی؟»
«چه کسی او را نمی¬شناسد؟»«کی دیده ای او را؟»
«همین امروز، همه دیده¬اند.»
پسرک بلافاصله رفته بود...
***
...
و این شده بود کار هر روز دخترک. نرم و آرام می¬آمد، پیاله شیر را در دستهای مرد می¬گذاشت، پیاله پیشین را باز پس می گرفت و ناگهان قاب از تصویر خالی می¬شد. هرچه با ذهن و حافظه¬اش کلنجار می¬رفت که به یاد بیاورد این دختر را پیش از این در کجا دیده است، به جایی نمی¬رسید. دخترک انگار هیچ سابقه¬ای در خاطره او نداشت.
...
خواندن و نوشتن را در این چند هفته به کلی فراموش کرده بود. تمام فکر و ذکرش شده بود ماه جبین که هر صبح می آمد و آتش به پا می کرد و می گریخت.چرا در این مدت با او هیچ سخن نگفته بود؟ چرا به حرفش نکشیده بود؟ چرا به قدر دو کلام او را ننشانده یا نایستانده بود؟
***
از انحنای کوچه که پیچید، سایه ماه¬جبین را در آستانه در دید.
...
«شما؟ این وقت روز؟»«آمده¬ام پیاله¬ام را ببرم.»
و او مبهوت و متحیر اما رام و دست آموز، به داخل خانه رفت و با پیاله بازگشت. وقتی پیاله را به سمت ماه¬جبین دراز کرد، یاد ابر چهره او افتاد. آن کبودی، که اینک اثری از آن نبود. با حیرت پرسید:
«ابر چهره شما، آن کبودی؟»
لبها و چشمهای ماه¬جبین با آرامشی بی¬نظیر تکان خوردند:
«محو شد.»
«چگونه؟»
«همان زمان که شما در چشمه کویر شستشو کردید، طرفهای ظهر.»
ماه¬جبین از یال پیراهن آبی¬اش، دستمال بسته¬ای را درآورد و به سمت او دراز کرد، دستمالی که او خوب می¬شناخت: «راستی! این آینه، مال شماست، در کویر جا گذاشته بودید.»
تا او به خود بیاید و بهتش را در قالب سؤالی بریزد، ماه¬جبین رفته بود و قاب، دوباره خالی بود. و از فردای آن روز، هر روز قاب خالی چشم او را تنها انتظاری مبهم پر می¬کرد.
***
پ.ن:
1- برشی از داستان ماه جبین، نوشته سیدمهدی شجاعی، از کتاب سانتاماریا، نشر نیستان، 1394
2-
آنچه تو گنجش توهّم می¬کنی
از توهّم گنج را گم می¬کنی (در میانه همان کتاب)
3-
او علی بن ابیطالب بود
