دشت های تشنه (شعر پیامبر اعظم ص)

خاتون صحرا، آفتاب آهسته می پژمرد

هر در به سمت گردبادی خسته وا می شد

هر روز صدها آفتاب نورس و نوپا

در خاک می خوابید و خرمایی خدا می شد

********

ماهی که بی ایمان به آب شور دریا بود

هر روز راه رود را می بست، سد می کرد

انسان تمام عمر خود را پشت بر خورشید

می رفت و دائم سایه ی خود را لگد می کرد

********

کاخ غرور مرد ها هر شب بنا می شد

بر استخوان کتف سوسن های نابالغ

بر روی لب های زمین لبخند سرخی بود

از گیرودار تیغ و گردن های نابالغ

پیشانی دریا - که آب چشم ماهی هاست

آخر چروک افتاد و آخر موج پیدا شد

دریا و ماهی بار دیگر آشتی کردند

هر برکه، هر گودال بی مقدار دریا شد

********

آمد کسی که دست هایش وقف مردم بود

آمد کسی که نسبتی با عشق و طوفان داشت

در سینه اش یک دل، دلی از جنس تابستان

در چشم های بالغش پیغام باران داشت

*******

می گفت من خورشید را در آستین دارم

می گفت: من آیینه ی اهل زمین هستم

ای دست های سربه زیر و سرد، ای مردم

من با زلالی های دریا همنشین هستم

*******

هان ای شمایانیکه سیمرغید و می بینم

در بال های بسته تان پرواز خوابیده

ای مکه، ای دریای بی ماهی، شب بی ماه

آتشفشان با دهانِ باز خوابیده

*******

ای مردم، ای آوازهای منتشر در باد

در دست های من خدا لبخند خواهد زد

ای دشت های تشنه و با آب نامحرم

یک گل شما را با خدا پیوند خواهد زد

*******

قطعه شعری با نام "پیامبر" از دکتر محمود اکرمی، مجموعه شعر "... دریا تشنه است" چاپ دوم 1386

عکاس: غلامحسین طالب (صفحه)